Βιβλική Εγκυκλοπαίδεια: Εργασία και επαγγέλματα στην Αγία Γραφή

Επάγγελμα που εξασκούσαν ιδιαίτερα οι Αιγύπτιοι, καθώς είχαν ιερό έθιμο να ταριχεύουν τους νεκρούς τους. Τους θεωρούσαν μάλιστα γιατρούς (Γένεση 50:2,3). Η διατήρηση των νεκρών σωμάτων για πολλά χρόνια γινόταν με επάλειψη από διάφορα αρώματα. Τους τύλιγαν σφιχτά με καθαρό σεντόνι (σινδόνη) και αφού τους έβαζαν σε φέρετρο, τους φύλαγαν σε σπίτια ή σπηλιές. Οι μούμιες των Φαραώ, ιδιαίτερα μεγάλων, τοποθετούνταν σε πολυτελή φέρετρα στολισμένα από χρυσό και τους φύλαγαν σε πυραμίδες. Υπήρχαν και οι ακριβές ταριχεύσεις, όπου από το νεκρό γινόταν η αφαίρεση ορισμένων οργάνων, όπως των εντοσθίων, έπειτα το άλειμμα με αρώματα και η τοποθέτηση σε νάτριο για σαράντα ημέρες και κατόπιν η τοποθέτηση σε φέρετρο.

Οι μόνες περιπτώσεις ταρίχευσης Εβραίων που αναφέρονται στην Αγία Γραφή είναι αυτές του Ιωσήφ (Γένεση 50:26), και του πατέρα του Ιακώβ (Γένεση 50:2,3), και οφείλεται στο ότι έπρεπε να μεταφερθούν τα σώματά από την Αίγυπτο στα πάτρια εδάφη (Γένεση 50:2,3,12,26).

Ταχυδρόμος

Παρόμοιο επάγγελμα μ' αυτό του αγγελιαφόρου, η μεταφορά όμως μηνυμάτων και διαταγών των βασιλιάδων και αξιωματικών (Εσθήρ 3:15, 8:13,14) γινόταν με επιστολές. Υπήρχε σώμα ταχυδρόμων που υπάγονταν στη βασιλική αυλή (Β' Χρονικών 30:6,10). Ήταν γρήγοροι με καλή φυσική κατάσταση, μάλιστα ο Ιώβ παραβάλει τον ταχυδρόμο με την ταχύτητα με την οποία φεύγουν οι ημέρες (Ιώβ 9:25). Για τις μεταφορές των επιστολών χρησιμοποιούσαν γρήγορα άλογα (Εσθήρ 8:14). Στις ημέρες του προφήτη Ιερεμία υπήρχε οργανωμένη ταχυδρομική υπηρεσία (Ιερεμίας 51:31).

Τελώνης

Ήταν οι φοροεισπράκτορες των δημοσίων φόρων τους οποίους απέδιδαν στους Ρωμαίους. Υπήρχαν δύο κατηγορίες οι "αρχιτελώνες", ένας εκ των οποίων ήταν και ο Ζακχαίος (Λουκάς 19:2), και οι απλοί "τελώνες", όπως ο Λευί, ο οποίος αργότερα ονομάστηκε Ματθαίος ο ευαγγελιστής (Ματθαίος 10:3). Οι αρχιτελώνες νοίκιαζαν τους φόρους μιας ολόκληρης περιοχής. Ήταν από το πιο μισητό επάγγελμα καθώς τους θεωρούσαν συνεργάτες των Ρωμαίων. Διακρίνονταν για την αυστηρότητά τους και τη σκληρότητά τους, η οποία πολλές φορές έφθανε σε εκβιασμούς, προκειμένου να εξαναγκάσουν το λαό να καταβάλει παράνομους φόρους, με σκοπό τον γρήγορο πλουτισμό τους.

Τους κατηγορούσαν για υπερβολική είσπραξη (Λουκάς 3:13), υπήρχαν δε φορές που κατηγορούσαν ψευδά τους φορολογούμενους για να εισπράξουν περισσότερα (Λουκάς 19:8). Για τους λόγους αυτούς τους τοποθετούσαν στο ίδιο επίπεδο με τους αμαρτωλούς, τους πόρνους και τους ειδωλολάτρες (Ματθαίος 9:11, 18:17, 21:31). Απαγορευόταν δε να μπαίνουν στο Ναό και τη συναγωγή, όπως επίσης και να είναι μάρτυρες σε δικαστήρια (Ματθαίος 18:17). Συνήθως συναναστρέφονταν με ανθρώπους της δικής τους τάξης τους οποίους και είχαν φίλους (Ματθαίος 5:46-47). Παρόλα αυτά υπήρχαν τελώνες που πίστεψαν στο κήρυγμα του Ιωάννη του Βαπτιστή (Ματθαίος 21:31-32), και βαπτίστηκαν (Λουκάς 3:12, 7:29). Άλλοι παρακολουθούσαν το κήρυγμα του Χριστού (Μάρκος 2:15, Λουκάς 15:1), μερικοί από αυτούς πίστεψαν (Ματθαίος 21:31).

Χαρακτηριστικό απόσπασμα της Καινής Διαθήκης είναι η παραβολή του Τελώνη και Φαρισαίου (Λουκάς 18:9-14), στην οποία ο Ιησούς τονίζει την δικαίωση εκείνου που αναγνωρίζει την αμαρτωλότητά του. Τον Ιησού τον κατηγόρησαν για τη συναναστροφή που έκανε με τελώνες, έδειξε όμως μ' αυτή Του τη πράξη, πως είχε έρθει να σώσει κάθε άνθρωπο, όσο και μισητός κι αν ήταν από τους άλλους.

Φοροεισπράκτορες αναφέρεται πως υπήρχαν και από τα αρχαία χρόνια, τα πρώτα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης (Β' Σαμουήλ 20:24, Α' Βασιλέων 4:6).

Τετράρχης

Άρχοντας ή ηγεμόνας του ενός τέταρτου μικρού βασιλείου ή επαρχίας. Ο τίτλος αυτός δινόταν από τους Ρωμαίους σε υποτελείς σ’ αυτούς άρχοντες επαρχιών ή μικρών βασιλείων. Ήταν θέση εξουσίας πλην όμως υποταγμένης στους Ρωμαίους. Ο τίτλος "τετράρχης" είναι συνώνυμος με το "βασιλιάς" όπως αυτό φαίνεται από το 14ο κεφάλαιο του Ματθαίου και στα χωρία 1 και 9. Ως τετράρχες αναφέρονται ο Ηρώδης ο Μέγας, της Γαλιλαίας (Ματθαίος 14:1, Λουκάς 3:19, 9:7), ο αδερφός του Φίλιππος, της Ιτουρίας και της Τραχωνίτιδας, ο Λυσανίας, της Αβιληνής (Λουκάς 3:1).

τεχνίτης Πέτρας

Ειδικοί τεχνίτες που επεξεργάζονταν την πέτρα, δίνοντας της όμορφα σχήματα και ακριβείς διαστάσεις. Για την κατασκευή του ναού του Σολομώντα χρησιμοποιήθηκαν πέτρες που είχαν δουλευτεί και επεξεργαστεί κατάλληλα πριν φθάσουν στην οικοδομή (Α’ Βασιλέων 5:17,18, 6:7,36). Για το λόγο αυτό είχε φέρει τεχνίτες από την Τύρο και τη Γεβάλ (Α' Βασιλέων 5:18).

Τοξότης

Πολεμιστής, αναφέρεται συχνά στη Παλαιά Διαθήκη. Ανήκε σε ειδική ομάδα πολεμιστών με βασικό του όπλο το τόξο. Οι τοξότες συνόδευαν τα στρατεύματα σε πολέμους, αναφορές γίνονται για τους Φιλισταίους (Α' Σαμουήλ 31:3, Α' Χρονικών 10:3) και τους Σύριους (Α' Βασιλέων 22:34). Τα τόξα ήταν φτιαγμένα από ξύλο, και η χορδή του από δέρμα, έντερα ή νήμα. Υπήρχαν τόξα και από χαλκό τα οποία ήταν ιδιαίτερα ισχυρά (Β' Σαμουήλ 22:35). Τοξότες ήταν αρχηγοί των Ισραηλιτών (Β' Βασιλέων 9:24) και γιοι βασιλιάδων (Α' Σαμουήλ 18:4).

Σαν καλοί τοξότες αναφέρονται άνδρες της φυλής Ρουβήν, Γαδ και Μανασσή (Α' Χρονικών 5:18) και της φυλής Βενιαμίν (Α' Χρονικών 8:40, Β' Χρονικών 14:8). Τα τόξα τα χρησιμοποιούσαν και στο κυνήγι (Γένεση 2:20, 27:3).

Τραγουδιστής

Οι τραγουδιστές απασχολούνταν συνήθως στα παλάτια, διασκεδάζοντας τον βασιλιά και τους ανθρώπους του. Στα συμπόσια των βασιλιάδων, εκτός από το πιοτό και το φαγητό, απαραίτητα ήταν τα εύθυμα τραγούδια συνοδεία χορού. Ο Σολομώντας είχε αρκετούς τραγουδιστές και τραγουδίστριες για να τον διασκεδάζουν (Εκκλησιαστής 2:8). Τους αναφέρει μάλιστα μαζί με τα πλούτη και τα υπάρχοντά του, δείγμα του πόσο σπουδαίο ρόλο έπαιζε η μουσική την εποχή εκείνη, στη διασκέδαση των βασιλιάδων και των αρχόντων.

Τραπεζίτης

Αναφέρεται στην παραβολή των ταλάντων (Ματθαίος 25:27, Λουκάς 19:23). Από τα λεγόμενα του Ιησού, φαίνεται πως το τραπεζικό σύστημα υπήρχε τουλάχιστον από την εποχή του, και πρόσφερε ικανοποιητικό τόκο. Τραπεζίτης λεγόταν ο διευθυντής ή ο ιδιοκτήτης της τράπεζας.

Τροφός (Παραμάνα)

Ήταν γυναίκα που την προσλαμβάνανε για να θηλάζει το μωρό, αντί της μητέρας του. Ο θηλασμός μπορεί να κρατούσε μέχρι δύο χρόνια, και τις περισσότερες φορές η τροφός παρέμενε στο σπίτι και μετά το τέλος του θηλασμού ως υπηρέτρια, όπως έγινε και στην περίπτωση της Δεβόρας (Γένεση 35:8). Η Δεβόρα ήταν η τροφός της Ρεβέκκας, η πρώτη που αναφέρεται στην Αγία Γραφή (Γένεση 24:59). Ως τροφός του Μωυσή προσλήφθηκε από την κόρη του Φαραώ, η ίδια του η μητέρα (Έξοδος 2:7-10). Τροφός επίσης ήταν και η Ναομί, στο παιδί της νύμφης της Ρουθ (Ρουθ 4:16). Αναφέρεται ακόμα η περίπτωση του Μεμφιβοσθέ, ο οποίος είχε τροφό στην ηλικία των πέντε ετών (Β' Σαμουήλ 4:4).

Home | Site Map | Επικοινωνία