Η τέχνη της οικοδόμησης και της διακόσμησης των κτηρίων χαρακτήριζε τις κατασκευές την αρχαία εποχή. Η αρχιτεκτονική δεν περιοριζόταν μόνο σε συγκεκριμένες κατασκευές (π.χ. οικίες, ανάκτορα, ναούς) αλλά πολλές φορές και σε ολόκληρες πόλεις όπως μαρτυρούν τα αρχαιολογικά ευρήματα.

Στην Αγία Γραφή θα συναντήσει κανείς σημαντικά αρχιτεκτονικά οικοδομήματα, που κατασκευάστηκαν με ξεχωριστή τεχνική και ιδιαίτερες γνώσεις πάνω στο αντικείμενο. Οι κατασκευές αυτές απαιτούσαν ολοκληρωμένη μελέτη και σχεδιασμό των εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, της στατικότητας του κτηρίου, της διακόσμησης μέχρι και της πιο μικρής τους λεπτομέρειας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Ναού του Σολομώντα. Ο Δαβίδ που είχε οραματιστεί την κατασκευή του ναού, έφτιαξε τα σχέδια για όλους τους χώρους, το ναό, τον πρόναο, τα θησαυροφυλάκια, τις αυλές, τα οικοδομήματα, τις αποθήκες, μέχρι και τα σκεύη, τις λυχνίες, τις τράπεζες… (Α’ Χρονικών 28:11-19). Η θεμελίωσή του αλλά και η ποιότητα κατασκευής ήταν μοναδική (Β’ Χρονικών 3:3-22). Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε ξυλεία από κέδρα, πεύκα και ακακίες (Β’ Χρονικών 2:8), καθώς και ειδικοί τεχνίτες που δούλευαν το χρυσό, το ασήμι και το χαλκό (Β’ Χρονικών 2:14, 3:5-8). Το θυσιαστήριο ήταν από χαλκό. Κατασκευάστηκαν επίσης, λουτήρες (Β’ Χρονικών 4:6, λεκάνες (Β’ Χρονικών 4:8), ακόμα και λέβητες (Β’ Χρονικών 4:11). Σημαντική αρχιτεκτονική αξία είχαν κατασκευές στην Αίγυπτο των Φαραώ, στη Ρώμη, και φυσικά στην Ελλάδα με τον "χρυσό αιώνα" του Περικλή.

Ο μεγαλύτερος όμως "αρχιτέκτονας" είναι ο Θεός. Η δημιουργία μαρτυρεί εντυπωσιακά τη μοναδικότητα, την ακρίβεια και την ομορφιά των δημιουργημάτων Του (Γένεση 1:31). Ο Ιησούς Χριστός είναι ο "αρχιτέκτονας" της εκκλησία Του (Α’ Κορινθίους 3:10).

Ο συμποσίαρχος. Ο πρώτος επιστάτης στην παράθεση των γευμάτων, υπεύθυνος της κουζίνας (Ιωάννης 2:8-9). Εργαζόταν σε παλάτια και σε σπίτια της υψηλής κοινωνίας.

Ο κατασκευαστής αρωμάτων και μύρου. Τα αρώματα παρασκευάζονταν από φυτικές ουσίες με κατάλληλη επεξεργασία. Ήταν επάγγελμα που απέδιδε χρήματα καθώς αρώματα και μύρο χρησιμοποιούνταν για ποικίλους σκοπούς. Τα αγαπούσαν πολύ οι πλούσιοι (Αμώς 6:6). Εκτός από την ευχάριστη οσμή τους, είχαν και θεραπευτικές ιδιότητες. Οι Ιουδαίοι τα χρησιμοποιούσαν στον ενταφιασμό των νεκρών καθώς άλειβαν τα σώματα με αρώματα. Ο Νικόδημος άλειψε το σώμα του Ιησού με μίγμα σμύρνης και αλόης (Ιωάννης 19:39). Με πολύτιμο μύρο άλειψε τα πόδια του Ιησού αμαρτωλή γυναίκα  στο σπίτι Φαρισαίου (Λουκάς 7:37), μύρο έχυσε η Μαρία, η αδερφή του Λάζαρου, στα πόδια του Ιησού (Ιωάννης 12:3). Αρώματα χρησιμοποιούσαν επίσης στις τελετουργίες, το θυμίαμα, που το χρησιμοποιούσαν στο θυσιαστήριο και το λάδι του χρίσματος, για τον Αρχιερέα, τη σκηνή του Μαρτυρίου και τα σκεύη λατρείας (Έξοδος 30:23-38).

Οι ασπιδοφόροι ήταν στρατιώτες που ανήκαν σε ειδική μονάδα του στρατεύματος (Β’ Χρονικών 14:8, 17:7). Πρέπει να κρατούσαν μεγάλες ασπίδες, για το λόγο αυτό ήταν ιδιαίτερα χρήσιμοι σε μάχες άμυνας προφυλάσσοντας το στράτευμα από τα βέλη του εχθρού.

Η αστρονομία, επιστήμη που ασχολείται με τη μελέτη των ουρανίων σωμάτων, είχε ιδιαίτερη πρόοδο στην Αίγυπτο και λιγότερο στην Ιουδαία. Συγκρίσεις βέβαια με τις σημερινές γνώσεις δε μπορούν να γίνουν καθώς η αστρονομία των βιβλικών χρόνων ήταν στα πρώτα στάδια της έρευνας και μελέτης, αποτελούσε όμως μια πρώτη βάση για την περαιτέρω πορεία της.

Από την αρχαία εποχή οι άνθρωποι γνώριζαν την ύπαρξη των άστρων, τους είχαν δώσει μάλιστα και διάφορα ονόματα. Οι αναφορές της Αγίας Γραφής το αποδεικνύουν: ο Ωρίων (Αμώς 5:8, Ιώβ 9:9), ο Αρκτούρος (Ιώβ 9:9, 38:32), η Πλειάδα (Ιώβ 9:9, 38:31, Αμώς 5:8, πιθανόν υπονοούσαν τη μεγάλη Άρκτο). Γνώριζαν ακόμα την απόσταση τους από τη γη (Ιώβ 22:12). Ο απ. Παύλος αναφέρει τη διαφορά που υπήρχε μεταξύ των άστρων (Α’ Κορινθίους 15:14). Τις γνώσεις τους περί των άστρων μαρτυρούν και οι αναφορές για τον ήλιο και τη σελήνη: ο ήλιος λεγόταν "μέγας φωστήρ" και η σελήνη "φωστήρ μικρότερος". Γνώριζαν πως ημέρα και νύχτα ήταν αποτέλεσμα του ήλιου (Γένεση 1:5). Είχαν ορίσει τα σημεία του ορίζοντα ανάλογα με την πορεία του ήλιου: ανατολή (Ησαΐας 45:6), δύση (Ψαλμός 50:1), καθώς άλλες θέσεις (Γένεση 13:4, Ιώβ 37:17, Ιεζεκιήλ 40:24). Οι Ιουδαίοι δεν είχαν ιδιαίτερες γνώσεις αστρονομίας και αυτό γιατί απέφευγαν να μελετήσουν τα ουράνια σώματα λόγω του ότι την εποχή εκείνη υπήρχαν αρκετοί ειδωλολατρικοί λαοί που προσκυνούσαν τα άστρα σαν θεούς τους (Δευτερονόμιο 4:19, 17:3).

Για πολλά χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν πως η σύγκριση των άστρων με την άμμο της θάλασσας (Γένεση 22:17) που αναφέρει η Αγία Γραφή, ήταν υπερβολική και αναληθής. Αργότερα όμως, με την ανακάλυψη των αστρονομικών τηλεσκοπίων η αμφισβήτηση αυτή σταμάτησε να υπάρχει, δείχνοντας για άλλη μια φορά πως στην Αγία Γραφή υπάρχουν γραμμένες μεγάλες αλήθειες.

Ο επικεφαλής της βασιλικής αυλής, ανώτατος αξιωματούχος των ανακτόρων (Β’ Βασιλέων 10:5). Ήταν έμπιστο και ικανό άτομο. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρονται και ως "επιστάτες του οίκου του βασιλιά".