Ιεβουσαίοι

Χαναανίτικη φυλή, απόγονοι του Χαναάν, σύμφωνα με το γενεαλογικό πίνακα που αναγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη (Γένεση 10:15,16, 15:21, Έξοδος 3:18, 13:5, 23:23, 33:2, Δευτερονόμιο 7:1, 20:17, Ιησούς του Ναυή 3:10, 10:1-5, 18:16). Οι Ιεβουσαίοι κατοικούσαν στην περιοχή της Ιερουσαλήμ, που ονομαζόταν Ιεβούς (Ιησούς του Ναυή 15:8, Κριτές 19:11), μέχρι τις ημέρες που ελευθερώθηκε επί των ημερών του Δαβίδ, όταν έστειλε τον Ιωάβ με τους άνδρες του (Α' Χρονικών 11:1-9). Ο βασιλιάς τους Αδωνισεδέκ ήταν ένας από τους πέντε που πολέμησαν εναντίον του Ιησού του Ναυή, στη Γαβαών.

Ινδοί

Οι κάτοικοι της Ινδίας, χώρας που βρισκόταν στη Νότια Ασία. Η ιστορία της αρχίζει από την τρίτη χιλιετηρίδα π.Χ. Αναφέρεται δύο φορές στη Βίβλο (Εσθήρ 1:1, 8:9). Στο βιβλίο της Εσθήρ (1:1), θέλει να δείξει το μεγάλο βασίλειο των Ασσυρίων, του οποίο επί βασιλείας Ασσουήρη (Ξέρξη Α') χωριζόταν σε 127 επαρχίες, και τα όρια του έφθαναν από την Ινδία μέχρι την Αιθιοπία. Την εποχή εκείνη η Ινδία ήταν γνωστή λόγω του εμπορίου.

Ισμαηλίτες

Φυλή που προέρχεται από τον Ισμαήλ, γιο του Αβραάμ και της δούλης της Σάρρας, Άγαρ (Γένεση 21:9-11). Ήταν οργανωμένη σε δώδεκα φυλές και κατοικούσαν στη βόρεια Αραβία (Γένεση 25:12-18). Στους Ισμαηλίτες οι γιοι του Ιακώβ πούλησαν τον αδερφό τους Ιωσήφ, για 20 αργύρια (Γένεση 37:25,27). Ήταν έμποροι αρωμάτων και μύρων τα οποία έφεραν από την Αίγυπτο. Όλοι οι Άραβες που κατοικούν στη συροαραβική έρημο, ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι του Ισμαήλ.

Ισπανοί

Η Ισπανία είναι κράτος στο νοτιοδυτικό άκρο της Ευρώπης, στην Ιβηρική χερσόνησο. Η καταγωγή των Ισπανών είναι ινδο-ευρωπαϊκή. Αναφέρεται στην προς Ρωμαίους επιστολή του απ. Παύλου (15:24,28), όπου ο απόστολος γνωστοποιεί την επιθυμία του να μεταβεί στην Ισπανία και να κηρύξει το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Δεν είναι βέβαιο εάν τελικά κατόρθωσε να πάει.

Ισραηλίτες

Ονομάζεται και λαός Ισραήλ. Όνομα διακριτικό των 12 φυλών που αποτελούσαν το ενωμένο βασίλειο του Ισραήλ, μέχρι τη διαίρεση του από το βασιλιά Ροβοάμ, το 931 π.Χ. (Α' Βασιλέων κεφ. 12). Τότε δημιουργήθηκαν δύο νέα βασίλεια, το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ με έδρα τη Σαμάρεια, και το νότιο βασίλειο του Ιούδα με έδρα την Ιερουσαλήμ.

Η ιστορία τους ξεκινάει γύρω στο 2100 π.Χ., όταν ο Αβραάμ με την οικογένειά του, άφησαν την Ουρ των Χαλδαίων, και πήγαν στη Χαράν απ’ όπου ο Αβραάμ ξεκίνησε για τη γη Χαναάν. Δεύτερος πατριάρχης των Ισραηλιτών ήταν ο Ισαάκ, γιος του Αβραάμ. Ακολούθησε ο Ιακώβ, γενάρχης των 12 φυλών του Ισραήλ (Γένεση 42:5, 45:21). Μετά την κατάρρευση της Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας, οι Ισραηλίτες και κυρίως της φυλής Ιούδα, επέστρεψαν από την εξορία και ονομάστηκαν λαός Ισραήλ.

Στην Παλαιά Διαθήκη καλούνται και Εβραίοι (Γένεση 40:15, 43:32, Έξοδος 2:10), με πρώτο τον Άβραμ (Γένεση 14:13). Η λέξη ''Εβραίοι'', πιθανόν να προέρχεται από τον πατριάρχη Έβερ, πρόγονο του Αβραάμ (αρχαίο κείμενο, Γένεση 10:21,22).

Ο Αβραάμ υπήρξε ο πρώτος πατριάρχης του Ιουδαϊκού έθνους. Ακολούθησε η διοίκησή του από τους Κριτές, μέχρι το Σαμουήλ, όπου επί των ημερών του εμφανίστηκε η μοναρχία, με πρώτο μονάρχη το Σαούλ και έπειτα το Δαβίδ. Ο Δαβίδ κυβέρνησε μέχρι την υποταγή των Ισραηλιτών από τους Χαλδαίους. Επί των ημερών του Ροβοάμ το Ιουδαϊκό έθνος χωρίστηκε και σε δύο βασίλεια, του Ιούδα και του Ισραήλ, τα οποία χώριζε μεγάλο μίσος. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την εξασθένηση του έθνους και τελικά την υποταγή του στη Βαβυλώνα. Μετά από 70 χρόνια εξορίας, πολλοί επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ, αλλά δε μπόρεσαν να αντισταθούν σε επιδρομές εχθρών, όπως των Μακκαβαίων, των Σελευκιδών, κ.α., με αποτέλεσμα να υποταχθούν στους Ρωμαίους. Το 70-71 μ.Χ. μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, οι Ισραηλίτες διασκορπίστηκαν σε όλο τον κόσμο. Το σύγχρονο ανεξάρτητο κράτος του Ισραήλ, δημιουργήθηκε το 1948 μ.Χ., και περιλαμβάνει την περιοχή μεταξύ Λιβάνου, Συρίας, Ιορδανίας, Αιγύπτου και Μεσοποταμίας, με πρωτεύουσα το Τελ Αβίβ.

Στην Καινή Διαθήκη οι Ισραηλίτες αναφέρονται τέσσερις φορές (Ιωάννης 1:48, Ρωμαίους 9:4, 11:1, Β’ Κορινθίους 11:22).