Η Βαβυλώνα βρισκόταν
στη νότια Μεσοποταμία δίπλα στον
ποταμό Ευφράτη. Ιδρύθηκε πιθανόν κατά την 3η
π.Χ. χιλιετηρίδα (Γένεση 10:10), πρωτεύουσα της ήταν η Βαβυλώνα. Η χώρα
της Βαβυλώνας στην αρχή ονομαζόταν Σενναάρ (Γένεση 10:10, 11:12, Ησαΐας
11:11), καθώς επίσης και "γη των Χαλδαίων" (Ιερεμίας 24:5, Ιεζεκιήλ
12:13). Γνωστά ονόματα της Βαβυλώνας ήταν και τα Βαβέλ, Βαβυλών και
Χαλδαία. Το Βαβυλωνιακό κράτος όπως αναφέρει η Αγία Γραφή,
δημιουργήθηκε από τον Νεβρώδ ή Νεμρώδ (Γένεση 10:10), γιο του
Χους και
εγγονό του Χαμ. Περιελάμβανε τις πόλεις Αχάδ, Ερέχ και Χαλνέκ (Χαλνή).
Η ίδρυση
της μεγάλης αυτοκρατορίας οφείλεται κυρίως στο Χαμμουραμπί (1792-1750
π.Χ.), στην εποχή του οποίου τα όριά της απλώνονταν από το Περσικό κόλπο
μέχρι τα μέσα του Ευφράτη και του Άνω
Τίγρη. Ο γνωστός κώδικας του
Χαμμουραμπί αποτελεί μοναδικό νομικό έργο του αρχαίου κόσμου. Μετά το
θάνατο του Χαμμουραμπί η αυτοκρατορία άρχισε να χάνει την αίγλη της. Από
τον 10 π.Χ. αιώνα η Βαβυλωνία υπήρξε υποτελής στην
Ασσυρία, η οποία επί
βασιλείας Θελγάρ-φελασάρ
(Τιγλάθ-Πιλέσερ) ή Φουλ (Β' Βασιλέων 15:19, Α'
Χρονικών 5:26) την κατέκτησε ολοσχερώς. Το 612 π.Χ. οι Βαβυλώνιοι
κατακτούν τη Νινευή και υποδουλώνουν την Ασσυρία. Από το 612-539 π.Χ. η
νέο-Βαβυλωνιακή ή Χαλδαϊκή δυναστεία κυριαρχεί στη δυτική Ασία. Την
εποχή αυτή η αυτοκρατορία βρίσκει την παλαιά της δύναμη και αίγλη με
βασιλείς τους
Ναβουχοδονόσορ
(604-562 π.Χ.), Αμείλ-Μαρδούκ (561-560 π.Χ.) ή Ευείλ-Μερωδάχ σύμφωνα με
τη Βίβλο, Νεργάλ-σαρ-ουσάρ (559-556 π.Χ.) ή Νεργάλσαρεσέρ (βιβλικά) ή
Νεριγλισσάρ (ελληνικά). Επί εποχής Ναβουχοδονόσορ, το 597 π.Χ. οι
Βαβυλώνιοι επιτιθονται εναντίον του βασιλείου του Ιούδα και ένα χρόνο αργότερα οι
Ιουδαίοι μεταφέρονται αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα. Ο Ναβουχοδονόσορ
κατέστρεψε και έκαψε την Ιερουσαλήμ (Β'
Βασιλέων 25:9,10) και έκαψε το Ναό (Β'
Βασιλέων 25:13-17, Β'
Χρονικών 36:18,19). Ακολουθεί η ανάδειξη της πόλης της Βαβυλώνας στην
πιο όμορφη και πιο πλούσια πόλη του κόσμου, με τους περίφημους
κρεμαστούς κήπους, και για την οποία μιλάει με θαυμασμό ο Ηρόδοτος. Μετά
το θάνατό του η αυτοκρατορία παρακμάζει και το 539 π.Χ., επί βασιλείας
Κύρου, πέφτει στα χέρια των
Περσών και φονεύεται ο βασιλιάς της
Βαλτάσαρ
(Δανιήλ 5:30). Για την καταστροφή της, λόγω της απιστίας ο Θεός είχε
προειδοποιήσει (Δανιήλ 5:18-27): θα έπεφτε στα χέρια των
Μήδων και των
Περσών. Ο Δαρείος διαίρεσε την Βαβυλώνα, μαζί με τη Μηδία και την Περσία
σε 120 επαρχίες (Δανιήλ 6:1). Παρέμεινε δε στους Πέρσες, μέχρι την
εποχή του Μ. Αλέξανδρου.
Η θρησκεία των
Βαβυλωνίων ήταν άκρως ειδωλολατρική (Ιερεμίας 50:38, Δανιήλ 3:18).
Είδωλα θεών όπως του Βηλ, του
Νεβώ, του Νεργάλ, λατρεύονταν με
μεγαλοπρεπείς τελετές. Πίστευαν και εξασκούσαν τη
μαγεία και τη
μαντεία
(Ησαΐας 47:9,12,13, Δανιήλ 2:1,2). Για το λόγο αυτό ο Θεός κατέστρεψε
και εξαφάνισε ολόκληρη την Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία. Οι προειδοποιήσεις
του Θεού και καταστροφή της, περιγράφονται λεπτομερώς στο βιβλίο του
Ησαΐα (13:1-22, 21:9, κεφ. 47) και Ιερεμία (κεφ. 25,50 και 51).
Η Βαβυλώνα φημιζόταν
για τη ναυτική (Ησαΐας 43:14), και στρατιωτική της δύναμη (Ιερεμίας
5:16), τον πλούτο της (Ιερεμίας 50:37, 51:13), το
εμπόριό της (Ιεζεκιήλ
17:4), το ενδύματά της (Ιησούς του Ναυή 7:21), τη σοφία (Ησαΐας 47:10,
Ιερεμίας 50:35). Η πρωτεύουσα της Βαβυλώνα περιβαλλόταν από μεγάλο
τείχος (Ιερεμίας 51:53,58), ονομαζόταν ''πόλη
εμπόρων''
(Ιεζεκιήλ 17:4), ''η
δόξα των βασιλιάδων''
(Ησαΐας 13:19), ''το
καύχημα των Χαλδαίων''
(Ησαΐας 13:19).
Η
Βίβλος αναφέρει για
τη Βαβυλώνα πως ήταν αλαζονική (Ησαΐας 14:13,14, Ιερεμίας 50:29-32),
άπληστη (Ιερεμίας 51:13), καταπιεστική (Ησαΐας 14:4), σκληρή και
καταστρεπτική (Ησαΐας 14:17, Ιερεμίας 51:25, Αββακούμ 1:6,7). Φτάνει δε
στο σημείο να την ονομάζει ''μητέρα
των πόρνων και των βδελυγμάτων της γης''
και απεικονίζει την ειδωλολατρική Ρώμη του 1ου μ.Χ. αιώνα. Στην
Αποκάλυψη, η Βαβυλώνα απεικονίζει την εκκλησία που έχει αποστατήσει
(17:15-18), και η οποία θα καταστραφεί κατά τη Δεύτερη έλευση του Κυρίου
(16:14, 19:17).
