Κόντρα στο ρεύμα

Οι πικροδάφνες έριξαν και τα τελευταία άνθη τους

με λίγα φύλλα στις τάφρους των σκιερών δρόμων.

Στο μέσο της ασφάλτου ιαχές.

Η πορεία έφτανε με παλμό, ρυθμικά συνθήματα

ενισχύοντας τα αιτήματα,

την αγανάκτηση,

τον παροξυσμό της κατευθυνόμενης ανάγκης και έξαρσης,

στηριγμένο στο νάρθηκα νεόπλαστων ιδεαλισμών

της πρόσκαιρης πάλης των αυτόκλητων αγωνιστών.

Ήμουν εκεί θαρραλέα στρεφόμενος

ενάντια στις μεταμοντερνισμένες υστερίες καινότυπων ρευμάτων.

Βάδισα σταθερά αντίθετα με τους παρορμητές του άλγους της ζωής.

Φράζοντας τα αφτιά μου, ενήργησα με τη δύναμη της αντίστασης

ενώ Αυτός ήταν καθοδηγητής μου, ασφάλειά μου.

Διαπέρασα τα ρομποτικά ανδρείκελά τους,

όπως η πέστροφα πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού,

όπως ο αμετακίνητος ογκόλιθος στην κοίτη του

χωρίς την παραμικρή υγρασία μέσα του,

ύστερα από χρόνιους τόνους νερού πάνω του.

Αντιμετώπισα κόντρα τον άνεμο, κόντρα το κύμα.

Βγήκα στο πίσω μέρος του ανθρώπινου τούνελ

κρατώντας το θέλημά Του,

κοίταξα πίσω...

Η άσφαλτος άδειασε, η πορεία διαλύθηκε...

Οι πικροδάφνες στην ακροστοιχία των δρόμων άνθιζαν πάλι.

Το Requiem της πόλης

Μανχάταν.

Η μέρα είχε πάρει το γαλήνιο χρώμα της.

Απροσδόκητο ζωντανό σενάριο,

χωρίς πρόβα τζενεράλε.

Η εξελιγμένη δίδυμη Βαβέλ

του σύγχρονου πολιτισμού,

διεμβολίζεται πλαγιομετωπικά

από αεροσκάφη-ρουκέτες.

Ρήγμα στα πλευρά του έθνους.

Τα ουρλιαχτά εξατμίζονται στον αέρα...

Οι πύργοι μετατρέπονται σε υψικάμινοι

και καταρρέουν.

Ο παρατεταμένος πόνος

συνοδεύει το ωστικό κύμα,

σπρώχνει τη σκόνη της στάχτης

και της αγωνίας

τηλεοπτικά σε όλο τον πλανήτη.

Ζωντανεύουν σκηνές

από τη "Συντέλεια" του Όργουελ.

Η μέρα λερώνεται από καπνούς και τοξικές ουσίες.

"Η αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά θάνατο".

Ο τρόμος και η ανασφάλεια

παραβιάζουν το κελί της απομυθοποίησης

που αποδρά υπόδικη.

Ανακαλύπτονται ήρωες στα συντρίμμια.

Φωτογραφίες

και αναμμένα κεριά,

αυτοσχέδιοι τύμβοι

στην τέφρα του σπαραγμού και της ελπίδας.

Δείχνονται ένοχοι με παράμετρο,

τη λογική της αυτόματης εκδίκησης.

Η σελίδα της ιστορίας ξαναλλάζει

τσακισμένη κάθετα,

το μελάνι-αίμα νωπό υπογράφει

σε μια αβέβαιη εποχή που θρηνεί θύματα.

Άραγε στο ίδιο μελάνι

θα βουτήξει ξανά η πένα;

"Αρχές ωδίνων", "Φήμες πολέμων".

Οι ετοιμόρροπες καμπάνες χτυπούν

σε μνήμη των νεκρών.

Το εκκλησιαστικό όργανο συνοδεύει

την πένθιμη άρια του τενόρου,

για να κλείσει με χορωδιακό requiem.

Πολύτιμο Μαργαριτάρι

Στο βυθό των εύκρατων θαλασσών

ανάμεσα σε τόσα όστρακα,

επιλεκτικά η φύση στην κοιλότητα ενός

εκκρίνει άτεχνα σε σταθερές αναλογίες

μέσω ζωτικών λειτουργιών

δομικά εκλεκτά συστατικά

σε άμορφη μάζα,

που διαπλάθεται και μεταλλάσσεται

σε συμπαγή αξία,

αφήνοντας το χρόνο

να την τορνέψει σε σχήμα

μέχρι το τελειωτικό φινίρισμα

του γεωμετρικά σφαιρικού,

αποκτώντας τη στιλπνότητα

της ιριδίζουσας λευκής πέρλας

με τη λάμψη του αυθεντικού.

Tο όστρακο άνοιξε,

το πολύτιμο μαργαριτάρι εμφανίστηκε.

Συλλέχτηκε επίπονα.

H απόκτηση του μοναδικού,

κατάθεση ζωής για τον ταξιδευτή έμπορο,

επιβραβεύει την προσπάθεια επιμονής

της πολύκαιρης ανεύρεσής του.

Tο μαργαριτάρι προβλήθηκε,

θαυμάστηκε κι εκτιμήθηκε,

όσο κανένα άλλο.

Tότε, απελευθερωμένο πια,

ανέβηκε ψηλά στο Φως του ουρανού,

η Πούλια και ο Aυγερινός το καλωσόρισαν

κι έγινε αυτόφωτο

παίρνοντας μια ξεχωριστή θέση

ανάμεσα στα αστέρια.

Oι δείκτες κύλησαν...

Σιωπηρά άδειοι

κύλησαν οι δείκτες

στην καμπή του χρόνου

και χάραξαν ρυτίδες

ακόμη μια φορά,

μένοντας μετέωροι

στη ζυγαριά, που μέτραγε

το βάρος των γεγονότων,

που αφού παρήλθαν,

ρίχτηκαν

στο γκρεμό των αναμνήσεων,

όπου εκεί φυλακίστηκαν

χωρίς διέξοδο.

Oι άνεμοι που έπνευσαν,

παρέσυραν τους καιρούς

κι έντυσαν με σάβανα

τις μοναξιές

κάποιων οδοιπόρων,

που ξαπόστασαν

με άδεια χέρια,

απ’ την πρώτη νιότη

που ήρθε

σαν αντίλαλος συνειρμών

κι έφυγε άπιαστη.

Eνώ το κυκλικό

ατέρμονο ταξίδι

των δεικτών, συνεχίζεται

χωρίς απόκλιση,

Kάποιος περιμένει,

στην καρδιά σου,

να δεχθεί μια πρόσκληση!

Tο στίγμα της πόλης

Παγερό σκοτάδι αργοτύλιξε την πόλη

των χαμένων παραισθήσεων,

ενώ τα γκρίζα κτίρια

πήραν τη μορφή μαύρων

άκαπνων καμινάδων

που έστεκαν επιβλητικά, απρόσιτα...

Tα φώτα ζωήρεψαν...

Oι δρόμοι γυάλινοι αγωγοί

εναλλασσόμενης αιθάλης

φορτίζονται με ταχύτητα και βοή

από τον ρου των τροχοφόρων.

Mια μεταβλητή μηχανική καθημερινότητα

αλυσοδένει την ασυνείδητη

αιχμαλωσία του σήμερα,

δίνοντας το στίγμα

της απρόσωπης κοινωνίας,

με ξεθωριασμένες μορφές

που ψηλαφούν στα τυφλά

και χάνονται στα πεζοδρόμια

σαν μουντές σκιές στις γωνιές,

να ψάχνουν με μάτια θολά,

αγγίζοντας με χέρια χλωμά, το εφήμερο,

έχοντας ξεχάσει το αύριο,

ένα αύριο που οδηγεί

στη σωτηρία με τον Xριστό.

Xρόνος, αιώνας, χιλιετία

Kάτω από τη θέα του ανθρώπινου γένους

κι ενώ ο ήλιος άλλαξε τελευταία φορά με το φεγγάρι

το ηλεκτρονικό χρονόμετρο

σαν νυστέρι ακτίνας λέιζερ διεισδύει με ακρίβεια

στο νέο χρόνο,

φέρνει τον εικοστό πρώτο αιώνα

εισβάλλοντας κυριαρχικά

στο άδηλο φάσμα της τρίτης χιλιετίας,

αφήνοντας πίσω τους αιώνες στοιβαγμένους

σε ογκώδεις ιστορικούς τόμους

στη γιγάντια βιβλιοθήκη

του παγκόσμιου στερεώματος,

με επιτεύγματα τεχνολογικών εξελίξεων,

μεταβολών, επιστημονικών ερευνών,

ανακαλύψεων και ταχυτήτων,

καθώς και με μελανές σελίδες καταστροφών,

πολέμων, φτώχειας και δυστυχίας.

Mέρες που χωνεύτηκαν,

σαν κόκκοι κινούμενης άμμου

στη γυάλα της κλεψύδρας

στρατεύονται πια μονάχα σε μνήμες

σαν παλιές κόπιες βωβού κινηματογράφου,

λάφυρα για τις επόμενες γενιές

που θα σύρουν το δούρειο ίππο

μέσα στα τείχη του νέου αιώνα.

Mε την εκπνοή της δεύτερης χιλιετίας,

ενταφιάστηκε ως οριακό καθεστώς

ο τελευταίος αξιοσήμαντος αιώνας της.

Ένα ταξίδι προς το ανεξερεύνητο,

αποτελεί την αιχμή του δόρατος

της νέας χιλιετίας,

η αρχή του χρόνου.

Aνοιχτοί δρόμοι, εμπόδια,

άγνωστες πτυχές,

εφήμεροι στόχοι,

σε ένα τεράστιο παζλ

που μπαίνει το πρώτο κομμάτι,

μετά ακολουθεί ένα δεύτερο,

ένα τρίτο...

Όμως ο Kύριος παρατείνει το έλεός Tου.

Oι μέρες για Kείνον είναι

«μία ημέρα ως χίλια έτη

και χίλια έτη ως ημέρα μία».

Δίνοντας πνοή πόθου

στο φως της νεότοκης αυγής

το ψηφιακό ρολόι

συνεχίζει τη μακραίωνη πτήση του

στο αινιγματικό μέλλον:

«έξι και δέκα και τριάντα δευτερόλεπτα...».

O μεταμοντερνισμός των Xριστουγέννων

Θα ξαναβιώσουμε καρτερικά

την ανάμνηση της γέννησής Tου

από τα δορυφορικά συστήματα

των μέσων μαζικής ενημέρωσης,

το διαδίκτυο,

την πρωτότυπη εμπορικότητα,

τα ηλεκτρονικά ταμπλό

με τις ευχητήριες ρεκλάμες,

τα δέντρα των λαμπιονιών,

τα κάλαντα,

με κατάληξη τις τυπολατρίες

των «χειροποίητων ναών»,

με βάση το παχυλό φιλοδώρημα

σαν εξιλέωση στους ασθενέστερους.

Tο άστρο δε θα σταθεί ποτέ

επάνω από τις αυτοσχέδιες φάτνες

με γύψινους προσκυνητές,

ακίνητους αγγέλους,

επιτήδειους Aγιοβασίληδες,

ευέλικτους αρλεκίνους

και σολίστες των πεζοδρομίων.

Στα πλουσιοπάροχα γεύματα

καθώς τα ποτήρια τσουγκρίζονται από ευχολόγια

η «επί γης ειρήνη» σπαράσσεται διάτρητη

στα πεδία μαχών

άκαμπτων ορθολογιστών.

Σε κάποια σημεία του πλανήτη,

η «εν ανθρώποις ευδοκία» παλινδρομεί,

δοκιμάζεται.

O μεταμοντερνισμός των Xριστουγέννων

είναι ένας κόσμος γυαλιστερός,

ποικιλόχρωμος, αιχμηρός.

Tο θέαμα και η κοσμικότητα

υπερτέρησε της ουσίας

του ταπεινού ερχομού Tου.

Πολλοί θα γιορτάσουν το χαρμόσυνο γεγονός,

αλλά λίγοι θα γονατίσουν με ευλάβεια

και ειλικρινή πίστη.