[] Κάποτε, στην αρχή του ανθρώπινου γένους, τα πράγματα ήταν απλά: όταν διεξαγόταν κάποιος πόλεμος τότε δεν υπήρχε ειρήνη στην περιοχή εκείνη. Και όταν υπήρχε ειρήνη, ο πόλεμος ήταν κάτι το πολύ μακρινό. Μόνο κάποιος τρελός μπορούσε να μπερδεύει τις έννοιες αυτών των δύο λέξεων: Πόλεμος και Ειρήνη.

Οι δύο αυτές έννοιες, που εξ’ ορισμού είναι αντίθετες, ήταν ταυτόχρονα σημείο αναφοράς του τι δεν είναι η μία σε σχέση με την άλλη.

Έπειτα, κυρίως μετά την εγκατάσταση των ανθρώπων σε οργανωμένες και μόνιμες κοινότητες,  τα πράγματα μπερδεύτηκαν λίγο. Άρχισαν να υπάρχουν στιγμές όπου ο πόλεμος ήταν αναγκαίος για την διαφύλαξη της ειρήνης. Ήταν απαραίτητη η προάσπιση των συνόρων της χώρας, παραδείγματος χάριν, όταν  απειλούταν από κάποιον εχθρό. Ας το ονομάσουμε αυτό "Πόλεμο της Ειρήνης".

Το να πολεμά κάποιος για την διαφύλαξη της ειρήνης στην πατρίδα του, να μάχεται αγωνιζόμενος να κερδίσει κάτι τόσο πολύτιμο για εκείνον και την οικογένεια του, και μάλιστα πολλές φορές με κόστος την ίδια του την ζωή, ήταν φυσικά κάτι το αξιοθαύμαστο. Αλλά άρχισε να δημιουργείται ταυτόχρονα και ένα παράδοξο, ο πόλεμος άρχισε να γίνεται εργαλείο για την επίτευξη της Ειρήνης. Το αντίθετο της Ειρήνης έγινε πλέον ένας απ’ τους δρόμους που οδηγούν σ’ αυτήν.

Και να που βρισκόμαστε πλέον σε μια άλλη εποχή, όπου η ειρήνη της χώρας διαφυλάσσεται μόνο εάν εκ προοιμίου εξουδετερώσεις όλους τους πιθανούς εχθρούς σου, π.χ. ο επικείμενος πόλεμος εναντίον του Ιράκ (που πιθανόν να ξεκίνησε ήδη όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές). Αυτό ονομάζεται "Πολεμική Ειρήνη".

Σ’ αυτήν την φάση, ο πόλεμος είναι αναγκαίο συστατικό της ειρήνης, είναι μέρος της. Οπότε το παράδοξο γίνεται πλέον και οξύμωρο: ο πόλεμος οδηγεί στην Ειρήνη, είναι πλέον ο μονόδρομος, ο εγγυητής της.

Κι όμως...

υπάρχει μία άλλη μάχη, ένας άλλος αγώνας που δυστυχώς είναι λίγοι αυτοί που γνωρίζουν την ύπαρξη του. Είναι η "Ειρήνη του Πολέμου". Η πρόταση αυτή με πιο απλά λόγια λέει το εξής: "Ακόμα και μέσα στην σφοδρότερη πολεμική σύρραξη κάποιος μπορεί να έχει ειρήνη!".

Φυσικά πολλά ερωτήματα εγείρονται όταν κάποιος διατυπώνει μια τέτοιου είδους θέση. Το μεγαλύτερο αυτών είναι το πώς είναι δυνατόν να γίνεται πόλεμος και στο μέσον αυτού του πολέμου να έχεις ειρήνη. Είναι σαν να λες ότι στο μέσον μιας πυρκαγιάς εσύ νιώθεις να δροσίζεσαι. Το περίεργο της υπόθεσης έχει μια πολύ απλή εξήγηση, ονομάζεται εμπιστοσύνη. Όπως ακριβώς στο μέσον μιας μεγάλης φουρτούνας ο καπετάνιος μπορεί να νιώσει γαλήνιος γνωρίζοντας της δυνατότητες του πλοίου του, εμπιστευόμενος το πλοίο του, έτσι και στο μέσον της χειρότερης κατάστασης μπορεί κάποιος να παραμείνει γαλήνιος, νηφάλιος και να έχει ειρήνη.

Αλλά κι αυτό ακόμα είναι ένας πόλεμος, μία μάχη. Και μάλιστα είναι ο δυσκολότερος πόλεμος απ’ όλους, αφού εχθρός σου σ’ αυτόν την πάλη είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Και ο εχθρός αυτός, δηλαδή εσύ, έχει μάλιστα και φίλους, ισχυρούς αντιπάλους που αναγκαστικά πρέπει να αντιμετωπίσεις στο πολεμικό πεδίο. Μερικοί από τους φίλους του εχθρού σου είναι ο εγωισμός, η περηφάνια και γενικότερα όλα αυτά που εμείς, πολύ απλά απενοχοποιώντας τον εαυτό μας, ονομάζουμε «αδυναμίες».

Παρόλα αυτά στην μάχη αυτή υπάρχει και κάποιος φίλος, ο μόνος που μπορεί να σταθεί στο πλευρό σου την ώρα της μάχης. Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι το μόνο πρόσωπο που μπορείς να εμπιστευθείς, και εμπιστευόμενος Αυτόν μπορείς να βρεις την πολυπόθητη Ειρήνη, ακόμα και στην χειρότερη πολεμική σύρραξη.

Φυσικά διαβάζοντάς τα όλα αυτά θα αναρωτηθεί κάποιος: «Θεωρητικά καλά τα λέμε, αλλά στην πράξη τι γίνεται; Όταν για παράδειγμα θα σκοτώνουν το παιδί σου μπροστά στα μάτια σου, τότε πώς μπορείς να έχεις ειρήνη, έστω και λίγη, μέσα σου;». Και πράγματι θα συμφωνήσω, ότι μια τέτοιου είδους ερώτηση έρχεται να θέσει την ωμή πραγματικότητα ενάντια σ’ αυτά που θεωρητικά μέχρι τώρα αναφέραμε. Και η απάντηση σε ένα τόσο δύσκολο ερώτημα μπορεί να πάρει έναν από τους εξής δρόμους είτε της κλασσικής οδού του "Ναι αλλά ..." είτε να επιτρέψουμε στην ωμή πραγματικότητα να απαντήσει εκείνη για μας. Θα προτιμήσω τον δεύτερο δρόμο.

Δεν είναι πολύς καιρός που έγινε γνωστή η ιστορία του ζεύγους Burnham. Αν διαβάσει κανείς τι πέρασαν, και πώς το αντιμετώπισαν, θα καταλάβει αυτό που προηγουμένως αναφέρθηκε, ότι δηλαδή είναι εφικτό να έχεις ειρήνη σ’ οποιαδήποτε κατάσταση κι αν είσαι. Περιληπτικά η ιστορία τους έχει ως εξής: Κάποιοι αντάρτες, φανατικοί μουσουλμάνοι, απήγαγαν το ζευγάρι για δύο βασικούς λόγους, πρώτον επειδή ήταν χριστιανοί και δεύτερον επειδή ήταν ξένοι, και άρα έκριναν ότι θα τους ήταν χρήσιμοι ως όμηροι. Το ζευγάρι πέρασε πολλά δεινά και στο τέλος ο ένας από τους δύο δυστυχώς πέθανε (ο Martin), και επιβίωσε η γυναίκα του αν και πολύ βαριά τραυματισμένη. Το θαυμαστό στην όλη υπόθεση όμως είναι το πόσο γαλήνια και ειρηνικά αναφέρεται σ’ αυτήν της την περιπέτεια, και πώς, καθ’ όλη την διάρκεια αυτής της ταλαιπωρίας, η ειρήνη ήταν κάτι που τους συνόδευε, κι αυτό φυσικά επειδή ο Προμηθευτής της ειρήνης ήταν μαζί τους. Και υπάρχουν πολλές παρόμοιες, ακόμα και για περιπτώσεις οικογενειών των οποίων τα παιδιά δολοφονήθηκαν με σκοπό οι γονείς να απαρνηθούν την πίστη τους.

Υπάρχει λοιπόν ένα γεγονός, ότι ένας πόλεμος διεξάγεται καθημερινά γύρω μας και μέσα μας. Υπάρχει και μια αλήθεια, ότι η πραγματική ειρήνη είναι κάτι το εφικτό αρκεί να ξέρεις που μπορείς να την βρεις. Όπως ήδη αναφέρθηκε, μόνο σε ένα σημείο μπορείς να την συναντήσεις: στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Αυτός είναι ο Ειρηνικός πόλεμος για τον οποίο αξίζει να αγωνίζεσαι, και μάλιστα ακόμα πιο σκληρά απ’ ότι αν αγωνιζόσουν για την επίτευξη της ειρήνης στον κόσμο. Επειδή τελικά μόνο αυτό που έχεις μέσα σου μπορείς να προσφέρεις, κι αφού μέσα σου ως άνθρωπος δεν έχεις ειρήνη, είναι φυσικό και επόμενο να μην μπορείς να την προσφέρεις και στους άλλους.

Σκέψου λοιπόν, μήπως είναι η Ειρήνη του Πολέμου αυτή που χρειάζεσαι και εσύ; Γιατί μπορεί να ζεις σε μια χώρα όπου υπάρχει ειρήνη εξωτερικά, αλλά το κυριότερο ερώτημα είναι τι γίνεται μέσα σου, εσωτερικά. Αν τυχόν, που είναι και το ποιο πιθανό, μια μάχη διεξάγεται εντός σου, τότε πρέπει να αναζητήσεις κι εσύ Τον προμηθευτή της Ειρήνης τον Ιησού Χριστό, ώστε η πολυπόθητη ειρήνη να γίνει και δικό σου κτήμα.