John Stott  (1921 - )

Χριστιανός απολογητής και συγγραφέας

Ο John Stott γεννήθηκε στις 27 Απριλίου 1921, μοναχογιός ενός επιφανή γιατρού της Χάρλευ Στρητ, του σερ Arnold Stott και της γυναίκας του Emily. Ο σερ Arnold ήταν αγνωστικιστής και κατά πολύ μέρος του άθρησκου κόσμου της επιστήμης, ενώ η κυρία Stott ήταν Λουθηρανή. Οι πρώτες λέξεις του νεαρού John ήταν (όπως λέγεται) «θρόμβωση της στεφανιαίας»,  μια ένδειξη του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ανατράφηκε. Μεγάλωσε στην αγγλικανική ενορία του All Souls, στην περιοχή Langham Place του Λονδίνου, η οποία είναι κοντά στη Χάρλεϋ Στρητ. Από μικρό παιδί ανέπτυξε μια βαθιά συναίσθηση των φτωχών και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Ο John διδάχθηκε τη χριστιανική πίστη από τη μητέρα του. Αυτός και οι αδερφές του πήγαιναν στην εκκλησία, διάβαζαν τη Γραφή και έκαναν προσευχή, αλλά – όπως έγραψε ο ίδιος αργότερα – το έκαναν «περισσότερο από στοργική αφοσίωση στην μητέρα τους και από συνήθεια, παρά ως μια προσωπική, σημαντική μαθητεία».

Ο John πήγε στο σχολείο Rugby, το οποίο είχε τη φήμη του σχολείου στο οποίο ξεκίνησε η «δυναμική χριστιανοσύνη» - ένα κατ’ όνομα και καθαρά αγγλικό είδος πίστης, το οποίο είχε να κάνει περισσότερο με το «να είσαι καλός άνθρωπος, παρά να έχεις μια προσωπική σχέση με τον Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα». Εκεί υπήρχε ένας Χριστιανικός Σύνδεσμος (που τύγχανε μερικής αποδοκιμασίας από τις αρχές), στον οποίο ήρθε ένας ευαγγελιστής, ο Rev. Eric Nash. Σε μια συνάντηση το Φεβρουάριο του 1939, ο Nash μιλούσε για την ερώτηση του Πιλάτου, «και τι να κάνω λοιπόν με τον Ιησού, τον λεγόμενο Χριστό;». Ο Stott άκουγε προσηλωμένος. «Το ότι έπρεπε να κάνω κάτι με τον Ιησού ήταν μια εντελώς καινούργια ιδέα για μένα, γιατί φανταζόμουν ότι κατά κάποιο τρόπο Αυτός είχε κάνει ό,τι έπρεπε να γίνει και ότι το δικό μου μέρος ήταν μόνο να συγκατατεθώ». Ο Nash δεν τον πίεσε να πάρει κάποια απόφαση, αλλά είχε τη σοφία και την ευαισθησία «να με αφήσει να φύγω, έτσι ώστε να ανοίξω από μόνος μου την πόρτα στον Χριστό, πράγμα το οποίο έκανα εκείνο το βράδυ δίπλα στο κρεβάτι μου στον κοιτώνα, ενώ τα υπόλοιπα αγόρια κοιμούνταν». Από εκείνη τη στιγμή, ο Stott ενεργοποιήθηκε πολύ με τον ευαγγελισμό, οδηγώντας αρκετούς από τους συμφοιτητές του στην πίστη του Χριστού.

Πήγε στο κολέγιο Trinity στο Κέιμπριτζ το 1939, αρχικά για να σπουδάσει μοντέρνες γλώσσες και πήγε πολύ καλά. Μετά στράφηκε στη θεολογία. Ήταν αποφασισμένος «να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ του χριστιανικού κόσμου, ενώ παράλληλα να διατηρήσει τις χριστιανικές του υποχρεώσεις και τον ευαγγελιστικό ζήλο». Η επιρροή του Nash επάνω του συνέχισε να φαίνεται μέσα από «την ολοκληρωτική αφιέρωση στον Χριστό, το φλογερό ενδιαφέρον της διάδοσης του Ευαγγελίου, την πειθαρχημένη αφοσίωση στον Λόγο, τα απλά και άμεσα κηρύγματα…». Αλλά αντίθετα με το Nash, ο Stott επέδειξε περισσότερο δραστήρια πίστη, η οποία τον βοήθησε να έχει πνευματική ακεραιότητα καθώς και να είναι ένας ολοκληρωτικά αφοσιωμένος Χριστιανός.

Ο σερ Arnold ήλπιζε ότι ο γιος του θα έμπαινε στο Διπλωματικό Σώμα, αλλά αυτός αντίθετα χειροτονήθηκε στην Εκκλησία της Αγγλίας – στην ενορία All Souls, στο Langham Place, όπου και παρέμεινε από τότε.

Ο Stott έκανε βιβλικές μελέτες από όταν ήταν 19 ετών και αυτό φυσιολογικά τον οδήγησε στο να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στην διδασκαλία. Οι ερμηνευτικές διαλέξεις που έδινε στο All Souls ήταν καινούργιο φαινόμενο στους Αγγλικανικούς κύκλους, όπου η διδασκαλία είχε εξασθενήσει από τα τέλη του 19ου αιώνα. Εκείνη την εποχή ο Stott ήταν βοηθός πάστορα, αλλά επειδή ο ποιμένας είχε προβλήματα υγείας, είχε αναλάβει περισσότερες ευθύνες από τις συνηθισμένες. Όταν ο ποιμένας έπαθε και τρίτο έμφραγμα, το ποίμνιο πήρε την πρωτοφανή πρωτοβουλία να ζητήσει από τον βασιλιά να δώσει τη θέση του πάστορα στον βοηθό του, κι έτσι ο Stott έγινε ποιμένας στην ασυνήθιστα μικρή ηλικία των 29 χρόνων.

Μέσα στην εκκλησία του έδωσε έμφαση στην βιβλικά βασισμένη διδασκαλία και στον ευαγγελισμό, που είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί να έρθουν στο Χριστό. Πάνω απ’ όλα, η εκκλησία είχε εμπιστοσύνη στον Θεό. Όπως έγραψε ο Stott, «τελικά ο ευαγγελισμός δεν έχει τεχνική. Είναι ο Κύριος της εκκλησίας που διατηρεί για τον εαυτό του το υπέρτατο δικαίωμα να προσθέτει μέλη στην εκκλησία Του. Εμείς πρέπει να ταπεινωθούμε μπροστά στο Θεό και να ζητήσουμε το πρόσωπό Του. Και μετά, αν μείνουμε στην πίστη, θα προσθέσει στην εκκλησία Του, όχι μόνο από τη μια ιεραποστολή ως την άλλη ή ακόμα από μήνα σε μήνα, αλλά καθημερινά, όπως και σώζονται».

Ο Stott έδωσε όχι μόνο μεγάλη σημασία στη διδασκαλία και τον ευαγγελισμό, αλλά έδειξε και ένα μοναδικό ενδιαφέρον για τους φτωχούς και τους άπορους. Όπως περιέγραψε ο ίδιος σε πολλές περιπτώσεις, η κοινωνική δράση μπορεί τόσο να οδηγήσει σε ευαγγελισμό, όσο και απορρεύσει από αυτόν. Ο Ιάκωβος μας δείχνει ότι τα καλά έργα αποτελούν «απαραίτητη απόδειξη σωτηρίας» και στην Β’ Κορινθίους, στα κεφάλαια 8 και 9 φαίνεται ότι αυτοί που έχουν άφθονα αγαθά θα πρέπει να βοηθούν αυτούς που δεν έχουν. Αυτοί που έχουν πιστέψει, θα πρέπει φυσιολογικά να συμπονούν τους φτωχούς και να επιθυμούν να κάνουν κάτι για την άσχημη κατάσταση αυτών των ανθρώπων.

Επιπρόσθετα, το κοινωνικό έργο μπορεί να αποτελέσει μια γέφυρα ευαγγελισμού, ανοίγοντας πόρτες που διαφορετικά θα έμεναν κλειστές. Ο ευαγγελισμός είναι φυσικά η «λογική προτεραιότητα» - οι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν χριστιανικό ενδιαφέρον για τους άπορους, παρά μόνο αν γίνουν χριστιανοί. Επιπλέον, «ο ευαγγελισμός έχει σχέση με την αιώνια τύχη των ανθρώπων… οι χριστιανοί πραγματοποιούν ένα έργο που κανένας άλλος δεν μπορεί να κάνει». Έτσι οι χριστιανοί μπορούν να δράσουν με δύο τρόπους – με το μοναδικό έργο της διάδοσης του Ευαγγελίου και συμμετέχοντας στο κοινωνικό έργο, εκτελώντας το πάνω σε διαφορετική βάση από τους μη χριστιανούς.