[] Επειδή υπάρχει διαστρέβλωση και παραπληροφόρηση ως προς τη σωστή διδασκαλία της Αγίας Γραφής σχετικά με τον ενταφιασμό της εξωβιβλικής και αποκρουστικής καύσης των νεκρών, παρακάτω παραθέτουμε ένα ενδιαφέρον κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Καθημερινή:

Ο ανθρώπινος πολιτισμός από πολύ παλαιόθεν έχει στηριχθεί στην ιερότητα της ταφής των νεκρών ενώ η καύση και εξωβιβλική είναι και πολύ περισσότερο παράδοση άγριων φυλών.

Κατά καιρούς έντονα έρχεται στην επικαιρότητα το θέμα της τύχης των νεκρών. Εάν θα πρέπει να υιοθετήσουμε την καύση ή να διατηρήσουμε την πανάρχαια παράδοση του ενταφιασμού, ακριβώς όπως γινόταν στα χρόνια της παλαιάς αλλά και της Καινής Διαθήκης.

Όλοι οι αρχαίοι λαοί και περισσότερο απ’ όλους οι Έλληνες και οι Ιουδαίοι έτρεφαν μεγάλο σεβασμό προς τους νεκρούς των και ήθελαν μέχρι το τέλος να τους αποδίδουν ξεχωριστές τιμές αλείφοντάς τους με αρώματα κατά τον ενταφιασμό τους. Για τους Ιουδαίους και για τους Χριστιανούς μετέπειτα, το σώμα του ανθρώπου δεν έπαψε να είναι το τέλειο έργο του Θεού, το οποίον έγινε το κατοικητήριο της αθάνατης πνοής του Δημιουργού. Γι’ αυτό δικαιωματικά ο νεκρός έπρεπε να ταφεί με τιμές. Έπρεπε ακόμη να επιστρέψει εκεί που προήλθε.  Έτσι όπως ακριβώς το είπε ο Θεός στους πρωτόπλαστους μετά τον διωγμό ένεκα της παρακοής των από τον κήπο της Εδέμ: "εωσού επιστρέψεις στη γη εκ της οποίας ελήφθης, επειδή γη είσαι και εις γη θέλεις επιστρέψει". Ο προφήτης Ησαΐας (14:19) εκστομίζει προς τον βασιλιά της Βαβυλώνας τη χειρότερη κατάρα να μην ταφεί σε τάφο: "Συ δε απερρίφθης του τάφου σου ως κλάδος βδελυκτός...", "δεν θέλεις ενωθεί εις ενταφιασμό διότι ηφάνισας την γην σου". Ακόμη και των χειρότερων εχθρών και αυτών που ήταν καταδικασμένοι σε θάνατο, τα σώματά των έπρεπε να ταφούν σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο (Δευτερονόμιο 21:19).

Η φωτιά υπήρχε από την αρχή της δημιουργίας. Πουθενά όμως η Αγία Γραφή δεν ομιλεί για καύση νεκρών. Μάλιστα ήταν παραβίαση του Μωσαϊκού Νόμου κι ενάντια στους νόμους της φύσεως. Την θεωρούσαν αποτρόπαιη και φρικτή. Όσοι συνηγορούν υπέρ της καύσης των νεκρών προβάλλουν τον κίνδυνο της μόλυνσης των υπογείων υδάτων. Αυτό από ανέκαθεν υπήρχε. Κι όμως απολύτως κανείς δεν κατέστησε προσεκτικούς ώστε αποφεύγεται η ταφή των νεκρών. Ούτε ως τώρα έχει παρουσιασθεί τέτοιος κίνδυνος...

Όταν η αδελφή του Λάζαρου η Μαρία άλειψε τα πόδια του Ιησού με μύρο από νάδρου καθαρής πολυτίμου το καλοδέχθηκε αυτό ο Ιησούς το επαίνεσε και το σχολίασε "Αφες αυτήν, εις την ημέρα του ενταφιασμού εφύλαξε αυτό". Ο ίδιος ο Χριστός απέθανε και ετάφη. Γιατί κι εμείς να μην ταφούμε σε μνήμα όπως ο Ιησούς;

Από τα παλαιά χρόνια οι άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης φρόντιζαν για τον χώρο που θα εναπόθεταν το σκήνωμα τους. Μάλιστα ήθελαν το κομμάτι γης που θέτουμε τον νεκρό σώμα να είναι ιδιόκτητο. Ο Αβραάμ χωρίς να έχει ούτε μισό μέτρο δικής του γης ζούσε νομαδική ζωή, μέσα σε σκηνή μετακινούμενος συνεχώς. Είχε μέσα του την ζωντανή ελπίδα όλων των υποσχέσεων του Θεού κι γνώριζε ότι προοριζόταν για την μέλλουσα πόλη τ’ ουρανού. Όμως καθώς στέκει μπροστά στο νεκρό σώμα της συντρόφου του Σάρρας βλέπουμε ότι μ' ενδιαφέρον φροντίζει ν’ αγοράσει ιδιόκτητο μνήμα, για να βάλει την σύζυγό του και να το έχει για όλες τις γενεές των απογόνων του (Γένεση κεφ. 23). Κάθε τάφος πιστού κι αφιερωμένου ανθρώπου που έχει πίστη κι ελπίδα αποτελεί μια ζωντανή μαρτυρία, δείχνει έντονα τη ματαιότητα και μ’ ένα ξεχωριστό μήνυμα φωνάζει μέσα από την αιωνιότητα ότι υπάρχει ανάσταση. Εάν για οποιαδήποτε ανώτερη βία δεν συντελεσθεί ο ενταφιασμός η ψυχή δεν χάνεται ούτε επηρεάζει την ανάσταση των νεκρών.

Γενικά ο θάνατος δεν είναι απλό πράγμα, έχει μεγάλη σημασία. Είναι ένα ορατό μνημείο και σημείο για να θυμίζει πόσο μάταιη είναι αυτή η ζωή και ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί μόνος του να ζήσει χωρίς προηγουμένως να έχει συμφιλιωθεί και να περπατά μαζί με τον Θεό, ο οποίος στα χέρια Του κρατά όλη την ευτυχία και το αιώνιο μέλλον του ανθρώπου. Ο Χριστός δια του θανάτου Του νίκησε το θάνατο. Έτσι ο απ. Παύλος γράφει με φωνή θριάμβου: "Πού είναι θάνατε το κέντρο σου; που είναι Άδη η νίκη σου;" και τα λόγια του ίδιου του Χριστού έρχονται να μας ενθαρρύνουν και να μας διδάξουν ότι πρέπει μόνο σ’ Εκείνον να στρέφουμε το βλέμμα μας πέρα από το θάνατο για να βρούμε την ζωή. "Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ κι αν αποθάνει θέλει ζήσει".

Νικηφόρος Δ. Κυρτάτας

πλοίαρχος ε.α.