|
[ ]
Τα χρόνια κυλούν κι εγώ σε βλέπω να μεγαλώνεις. Κι
εγώ τρέχω, τρέχω... Να προλάβω τι; Να μη χάσω τι;
Ποιος με κυνηγάει ή καλύτερα ποιος με βάζει σ' αυτό
το κυνήγι;. Τι πιο ωραίο να μπορώ να σε παρακολουθώ
σε κάθε στάδιο της ζωής σου και να σε γνωρίζω
καλύτερα από κανέναν άλλο;
Τι πιο όμορφο να γνωρίζω τις σκέψεις σου, τις
ανησυχίες σου, τους φόβου σου, τι σε τρομάζει, τι
σου αρέσει, τι λαχταρά η καρδούλα σου;
Τι πιο σημαντικό σ' αυτή τη ζωή για μένα που είμαι η
μητέρα σου να είμαι πραγματικά ο πιο κοντινός σου
άνθρωπος;
Για πιο άλλο λόγο ο Θεός σε έφερε κοντά μου; Για να
προσπαθώ να σε μοιράζομαι με ανθρώπους οι οποίοι θα
σου μεταδώσουν μόνο γνώσεις;
Ή για να σου μεταδώσω εγώ πρώτα με τη ζωή μου και
μετά με τα λόγια μου τη μεγάλη αγάπη για το Σωτήρα
μας;
Μερικές φορές νιώθω τόσο ανήμπορη στο να μπορέσω να
πετύχω αυτά που θα ήθελα να σου προσφέρω. όμως ο
πόθος μου είναι ένας: Μεγαλώνοντας να σε καμαρώνω,
να σκιρτάει η καρδιά μου όταν σε βλέπω, να σε βλέπω
όμως πάντα να βαδίζεις στα ίχνη Του.
Τότε μόνο θα μπορώ να φύγω απ' αυτή τη ζωή
ησυχασμένη...
Αννέτα Μ-Β, Οκτώβριος 2004
|
